Δράση και ενημέρωση που έγινε στον Φλοίσβο Π. Φαλήρου

κείμενο της Λένας Δουκίδου

Η δική μας βραδυά

Προσπάθησα να μπω στη θέση ενός που αγνοεί ποιος είναι.

Δεν ξέρει πούθε έρχεται και προς τα πού πηγαίνει.

Έχει πάθει αμνησία, δε θυμάται τί έζησε και πώς, ποιοί ήταν οι γονείς και ποιο το σπίτι του.

Ξέχασε τους συγγενείς και φίλους, αγνοεί αν έχει αδέρφια ή κι αν απόκτησε παιδιά ο ίδιος.

Γιατί μονάχα έτσι μπορούσα να τον φανταστώ:

Σαν ένα τέτοιο άνθρωπο θά’βλεπα κι ένα λαό που έχει χάσει την πατρίδα του.

Ένα λαό που θά ‘μαστε σε λίγο εμείς αφού η πατρίδα μας πουλιέται και αλλάζει.

Σε λίγα χρόνια θά’ναι κάτι ξένο. Και τα παιδιά, τα εγγόνια μας θα ζούνε σ’ έναν άλλο, διαφορετικό τόπο από εδώ, από τη χώρα όπου ζήσαμε εμείς κι οι προηγούμενοί μας…

Ήταν μία ξεχωριστή βραδυά η χτεσινή, στο Φάληρο, στο Φλοίσβο, δίπλα στη θάλασσα, και ειλικρινά, καθόλου δεν την είχα υπολογίσει έτσι.

Συγκεντρωθηκαμε εκεί να συζητήσουμε τους καινούργιους νόμους για τις παραλίες της χώρας, μία συνάντηση που προγραμμάτιζαν από μέρες η νεολαία μας και τα κινήματα:

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Παλιού Φαλήρου, οι Ανήσυχοι Γονείς Νέας Σμύρνης και Παλιού Φαλήρου, το Εργαστήρι Πολιτικής και Πολιτιστικής Έκφρασης.

Τα πράγματα ήταν χαλαρά, το πρόγραμμα έλεγε επτά, αλλά δεν τάχαμε συμφωνήσει με τον ήλιο που επέμενε να δύσει γύρω στις εννιά. Τότε μόνο πήγαν όλοι και κάθισαν στις καρέκλες που περιμένανε άδειες στο ξέφωτο, ενώ η μουσική έπαιζε δυνατά, όμορφα, σε ρυθμούς νεανικούς. Και, όπως αποδείχτηκε, η καθυστέρηση δεν ήταν λάθος. Έγινε αφορμή να πλησιάσουμε κόσμο που λίγο ξέραμε ή και που μόλις είχαμε γνωρίσει.

Απέναντί μας, η θάλασσα. Ήρθανε δυο κιθαρίστες, ο Πάνος Τούντας κι ο Μανόλης Μητσάκος. Η μουσική άλλαξε. Έγινε γνώριμη. Σε λίγο, τραγούδια παλιά και νεώτερα, που σιγοτραγουδούσαμε.

Σε μια διακοπή, η Σοφία Χαλικιά, από τον Άλιμο, πήρε το μικρόφωνο και μας έβαλε στο κλίμα της συνάντησης: Αλήθεια, ξέρουμε τί χάνουμε από τη ζωή μας;

Η Μαριλένα Ιατρίδου, ομιλήτρια της βραδυάς, σηκώθηκε για να μας δώσει αναλυτικά, αλλά εύληπτα και απλά χωρίς χειρόγραφο, όλο το χρονικό της άλωσης της χώρας που επιχειρείται.

Δίπλα της, ο Γρηγόρης Χατζηπαναγιώτου μας μίλησε έπειτα για τις παραλίες από κοντά: Σαν ιστιοπλόος, τις πλησίασε, τις έζησε, τις άγγιξε.

Όλη η ατμόσφαιρα άγγιξε κι εμάς. Δεν ήτανε μικρή η εμπειρία και οι σκέψεις που γεννήθηκαν σ’ αυτήν τη συνάντηση:

Βάζοντας γενικό πωλητήριο στις ακτές της, η χώρα δεν αποχωρίζεται απλά το ίδιο το περίγραμμά της – μια δαντελλωτή ακτογραμμή που μαζί με την ακτογραμμή των νησιών της αφήνει πίσω τις μεγαλύτερες σε μέγεθος χώρες του κόσμου: Όπως υπολόγισε κάποιος, υπολείπεται μόνο είκοσι τοις εκατό από το μήκος των ακτών της Κίνας!

Και είναι θαύμα πώς η φύσική όψη των ακτών αυτών κατάφερε να διατηρηθεί σε μεγάλο βαθμό ανέπαφη σχεδόν ώς σήμερα.

Από τους αρχαιότερους ζωντανούς πολιτισμούς, με συνέχεια ακόμα και στη γλώσσα της, πολλών χιλιάδων χρόνων, η χώρα αυτή είχε αναπτυχθεί, σε μεγάλο βαθμό, παραθαλάσια. Γιατί εκεί βοηθούσε τους ανθρώπους η φύση, με τη βιοποικιλότητά της και την ηπιότητα του κλίματος, τόσο στην επιβίωση, όσο και στην επικοινωνία τους, στα κοντινά και στα μακρυνά τους σ’ άλλες χώρες και άλλους τόπους ταξίδια.

Η ακτογραμμή αυτή της χώρας δεν είναι μόνο φυσικά της σύνορα, δεν είναι μόνο η ζωή της, είναι η ίδια η κοιτίδα της πολιτικής και πολιτιστικής ιστορίας της.

Τώρα, η Ελλάδα πουλάει την ιδιαίτερη αυτή φύση της και παραδίδει σε πλήρη αλλοίωση την πολιτιστική κληρονομιά, το παρόν και το παρελθόν της. Με νόμους που επιτρέπουν σε ξένους, άσχετους επενδυτές να μεταβάλουν, να προσθέσουν ή ν’ αφαιρέσουν οτιδήποτε σ’ αυτές τις παραλίες της. Χάνει την ίδια τη φυσιογνωμία, την κοινωνική ταυτότητα και την ιστορία της. Ένας λαός καταδικάζεται σε αμνησία.

Advertisement

About Elsa Kasapoglou

Tai Chi Chuan & Qigong Instructor

View all posts by Elsa Kasapoglou →